Pabba helgar

Eru alveg nauðsynlegur hlutur í lífinu..... Finnst pabbinn býr ekki á heimilinu sem væri auðvitað samt lang æskilegast og eðlilegast,  en ja það er ekki þannig hjá mér og þúsundum annarra tilfella, þá er næstbesti kosturinn að pabba helgarnar verði næst eðlilegastar og æskilegastar.   Og þá er jafn nauðsynlegt að þær séu eðlilegar sko pabbahelgarnar.  Komin í hring en pointið er að ég keyrði með börnin í bæinn í gær.  Á leiðinni hugsaði ég að þetta væri bölvað vesen, langt á milli og kannski væri bara best að krakkarnir færu sjaldnar til pabba síns,  önnur hver helgi er auðvitað stutt frá hinni helginni.  EN þá fór ég að hugsa um mína æsku, það voru aðrir tímar þá og engar pabbahelgar.  Pabba minn þekkti ég lítið, og hitti sjaldnar.   Ekki var hringt og ekki voru gjafir.  Kannski var hringt á gamlárskvöld, og pabbarödd drafandi og með ögn af samviskubiti og þó.....veit ekkert hvort samviskubit var í röddinni, en eiginlega var frekar samviskubit í barnssálinni.  Óskað gleðilegs árs og þrátt fyrir allt gladdi það barnssálina.   Löngunin að eiga pabba sem maður gæti kúrt í hálsakoti hjá, löngunin að geta haft pabba sem gæti sett plástur þegar þyrfti, þráin  var alltaf fyrir hendi en ekki var hægt að uppfylla þá þrá.     Minning þar sem pabbi bar litla stelpu inn á sjúkrahús með fossandi blóðnasir,  er minning sem situr eftir i stelpusál, ekki fossandi blóðnasirnar, eða sjúkrahúsið, heldur nærvera pabbans, í ógnvænlegu umhverfi, en samt í fanginu á pabba sínum. 

Hversu auðveldara er það ekki fyrir stelpuskott  að geta hringt í pabba sinn óðamála, gleyma að heilsa en bara spyrja strax hvort hann vilji koma með á mamma mia bíó sem má syngja í.....eða strákpjakka að hringja í pabba sinn og spyrja hvernig eigi að finna lykilorð í playstation.... AFÞVI að þau hitta og spjalla við pabba sinn aðra hvora helgi, elda með honum mat, fara i bíltúr, og gera hversdagslega hluti, þó það  gerist bara AÐRA hverja helgi.  Og þegar þau eldast og eignast sín eigin börn, þá ætti ekki að vera  þröskuldur að hringja í pabba sinn og bjóða honum í mat, eða skottast í heimsókn til afans með barnabörnin.  Gvuð hvað ég vona að þau upplifi  það að þau eigi mömmu og PABBA alveg jafnt.  Veit að pabbinn þeirra vill það svo sannarlega líka.   En til þess þurfa samskiptin að vera og þessvegna eru pabbahelgarnar svona mikilvægar og nauðsynlegar.   Og þó fjarlægðir séu ívið meiri en venjulega, þá ætti það að vera forgangsmál að stuðla að því að samskiptin og samvera barnanna við pabba sinn, geti verið sem eðlilegust og stöðug.   Fátt er ömurlegra en að upplifa feimni við foreldri sitt, upplifa afskiptaleysi foreldris síns, upplifa höfnun foreldris síns og upplifa það að maður þekkir ekki foreldri sitt, að foreldrið sitt rugli nöfnum á barnabörnum sínum, eingöngu vegna þekkingarleysis og samskiptaleysis.......... það er ekki hlutverk foreldra.   Og þó það sé örugglega aldrei ætlun foreldris að börnin upplifi þetta, þá er það því miður svo sorglega mikið um sinnuleysið, og áður er en fólk er búið að snúa sér við, er barnið orðið fullorðið,  og of seint að byggja upp heilbrigt og eðlilegt samband milli barns og foreldris.  

Þessvegna mun ég halda áfram að skutlast með börnin aðra hverja helgi, og eða finna leiðir fyrir þau að fara,  þótt það sé "vesen" og ekki allir í stuði fyrir ferðalög.   Þegar á endann er kominn, er hægt að horfa til baka og sjá að það var þess virði.  Bæði fyrir börnin sjálf og ekki síður fyrir foreldrana sjálfa.   Eða þvi trúi ég......

Ps. og svo er óendanlega ljúft fyrir mömmuna að hvílast aðeins frá matseld og uppþvotti aðra hverja helgina....súrmjólk í sömu skálina alla helgina........fyrir mömmuna:)

Athugasemdir

[Guðrún Arna Möller (IP-tala skráð) 28.9.2008 kl. 10:41]

Já Pálína, þetta er sko ÖRUGGLEGA þess virði.  Ég segi sama og þú, maður upplifði aldrei þessar "pabbahelgar" en guð hvað maður vonaði margoft að pabbi myndi hringja eða koma.....en ekkert gerðist.  Það tætti mann að innan og sem betur fer hefur þetta breyst, lagalega séð.  Börnin eiga að þekkja báða foreldra og eins og þú segir, eiga ekki að þurfa að vera feimin við annað foreldrið vegna samskiptaleysis. Þú ert að gera rétta hluti þó það sé vesen.  Þetta borgar sig þegar fram í sækir.

Er ekki líka gaman bara að fá súrmjólk í hádeginu og Cheerios á kvöldin?

[arnar valgeirsson, 28.9.2008 kl. 21:55]

hvenær ættu annars þessar einstæðu mæður að djamma og tjútta ef ekki væru pabbahelgarnar ha? og þykist vera að læra. right...

[Pálína (IP-tala skráð) 28.9.2008 kl. 22:41]

hehe... djammið og tjúttið er horfið úr mínu lífi....sakna einskis frá því núna, nema jú einstæðu pabbarnir sem fylgdu djamminu stundum....  þarf að finna aðra aðferð til að þefa þá uppi .... assgotinn hvernig fer maður að því  ?   Ekkert bjórglas, enginn kjarkur.... 

[Birgitta Ásbjörnsdóttir, 3.10.2008 kl. 11:37]

Oft er maður nú samt bölvuð gribba að standa svona fast á rútínunni..segi nú ekki ef maður verður veikur og biður pabbann náðarsamlegast að hafa börnin aukanótt því maður er varla fær um að hugsa um sjálfan sig..hvað þá tvær litlar skottur. Jújú, maður fokkar upp plönum pabbans og fer að sofa með samviksubit en samt eki því þetta var það eina rétta. Eða hvað?